Dziecioroby nie czekają na wenę

01.01.2011

czesc! mam na imie Samanta! na tym blogasku bede opisywala moje szalone melanze!

27.11.2011

czesc wszystkim! mam nadzieje, ze juz niedlugo przyjdzie do mnie to suczycho – Wena! obiecuje – wszystko wam wtedy opisze!

Rzeczywistość jest przekorna. Gniazdko, które konstruowało się przez dekadę, może rozwiać się przez weekend. Racjonalny, empatyczny inżynier, z którym wiązało się plany prokreacyjne, w ten sam weekend okazuje się popędliwym, egoistycznym hazardzistą.

Albo programistka, w której kochasz się z wzajemnością od czasów pielgrzymki rowerowej na początku liceum, po kilkunastu latach pracy osiąga szczyt – zespół pod jej kierownictwem stawia system, który jest równie wydajny co 100 zdyscyplinowanych programistów. Kilkanaście miesięcy później po udanych testach i wprowadzeniu produktu na rynek, traci pracę. Jak dziesiątki tysięcy programistów. A kredyt na gniazdko tyka, Frank rośnie, rynek pracy jest nasycony.

Pomijam też naturalny proces wygasania uczuć. “Odpowiedni moment” to iluzja. Jest tu i teraz.

Tak sobie oglądam parishilton.com i przychodzi mi do głowy hipoteza, że naszym dzieciom nie jest potrzebny komfort, bezpieczeństwo finansowe, bogactwo – dzieci dorastające w cieplanianych warunkach to potworki, przekonane, że wszystko im się należy. Nieodporne na zmiany, zawieje, zwroty fortuny.

Dzieci, które dorastają w domach, w których zaczyna się od zera (lub prawie zera), pokonuje codzienne problemy, płynie się pod prąd i z prądem, przesiąkają tym. Przesiąkają energią i chęcią młodych, aspirujących rodziców (i jednocześnie tę energię wzmacniają – jest dla kogo się starać). Otrzymują coś bezcennego – przekonanie, że obojętnie, na jakie wody życie ich rzuci, to sobie poradzą.

Im szybciej zaczną tym przesiąkać, tym lepiej.