Ospa wietrzna – Dalekosiężna wiatrówka

Ospa wietrzna jest ostrą zakaźną chorobą wywołaną przez wirusy varicella herpes zoster. Źródłem zakażenia jest wyłącznie człowiek. Wirus wnika poprzez nosogardło i jest przenoszony na odległość nawet kilkudziesięciu metrów.

Po około dwóch tygodniach pojawiają się pierwsze symptomy zarażenia w postaci przelotnej gorączki, po której szybko pojawia się charakterystyczna wysypka. Zasadniczym objawem choroby są zmiany skórne. W początkowej fazie pojawiają się różowe plamki rozsiane na całym ciele również we włosach. Plamki przemieniają się kolejno w grudkę, a następnie w perłowo zabarwiony pęcherzyk. Ten zamienia się w krostkę i w końcu przysycha w postaci strupka i odpada nie pozostawiając blizn.

Ospa wietrzna – przebieg choroby

Wysypka ta pojawia się rzutami w godzinnych do kilkunastogodzinnych odstępach. Można więc jednocześnie obserwować wszystkie jej fazy, co jest bardzo charakterystyczne. Zakaźność zaczyna się już dwa dni przed wystąpieniem, a kończy się z przyschnięciem ostatnich pęcherzyków.

Ze względu na drogę przenoszenia się ospa wietrzna jest chorobą o dużej zakaźności i występuje epidemicznie w populacji małych dzieci – najczęściej w wieku od 2. do 8. lat. Naturalne przechorowanie daje odporność na całe życie i dlatego starsze dzieci i dorośli nie ulegają ponownemu zakażeniu. Jednakże kontakt z wirusem ospy wietrznej może u dorosłych, zwłaszcza u starszych ludzi, wywołać półpasiec. Niemowlęta matek, które przechorowały ospę są chronione przed zakażeniem przez matczyne przeciwciała, które otrzymały w czasie życia płodowego.

W populacji dzieci zdrowych ospa przebiega łagodnie i nie daje powikłań. Jedynym leczeniem jest właściwa pielęgnacja skóry – częsty prysznic i unikanie kąpieli w wannie. Wykwity ospowe należy smarować Pudrodermem, który łagodzi świąd i chroni przed zakażeniem. Można zastosować leki homeopatyczne łagodzące przebieg choroby. Podawanie leków przeciwwirusowych nie ma uzasadnienia. Szczególnie, że mają one niebezpieczne objawy uboczne. Podobnie nie mają uzasadnienia masowe szczepienia przeciwko ospie. Tym bardziej, że poszczepienna odporność nie jest trwała i zwiększa ryzyko zachorowania w wieku późniejszym, kiedy przebieg choroby może być bardziej dotkliwy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że młodsze dzieci zwykle przechodzą ospę lżej niż dzieci starsze i dorośli.

W populacji dzieci ciężko chorych, przewlekle leczonych immunosupresyjnie ospa wietrzna może stanowić trudny problem kliniczny, ale na szczęście jest to znikoma grupa w skali populacji. W tych przypadkach należy wdrożyć pełne leczenie farmakologiczne i agresywną profilaktykę zakażeń zmian skórnych.