Nie-miłość, czyli jak kochać dzieci

Małe dziecko to dar najczystszej i najpiękniejszej, bo bezwarunkowej miłości o jakiej można tylko śnić. Małe dziecko to najlepszy nauczyciel miłości.

Miłość jest podstawową i niezbędną potrzebą naszego życia. Jest niezastąpionym elementem naszego życia. Nic nie zastąpi nam miłości. Najczęściej nie jesteśmy świadomi, że wszelkie nasze niepowodzenia płyną przede wszystkim z braku miłości.

Świadomość braku miłości pojawia się w młodości. Młody człowiek poprzez bunt daje sobie i otoczeniu znać, że coś w jego życiu jest nie tak – czyli, że czegoś mu w tym młodym życiu brak.

Wcześniej dzieci dopominają się miłości, nie zdając sobie jeszcze sprawy z tego, że właśnie jej potrzebują. Jak zatem brak miłości komunikuje małe dziecko? Smutkiem, zamykaniem się w sobie, wolniejszym rozwojem lub – i to zdarza się najczęściej – agresją wyrażaną np. nieuzasadnionym naszym – dorosłych zdaniem – płaczem, rzucaniem zabawkami, niezgodą na rzeczywistość.

Jak brak miłości wyrażają dorośli? Apatią, zniechęceniem albo złośliwością, zazdrością, nieżyczliwością, niezdrową rywalizacją, agresją.

Co daje miłość?

Najogólniej rzecz biorąc, miłość daje SPEŁNIENIE.

To nie rzeczy zaspokajają nasze potrzeby, to miłość daje pełnię.

Skąd się bierze miłość, gdzie tej miłości szukać? Jest wiele sposobów, ale tylko jeden niezawodny: znajdź miłość w sobie!!!

Ale! Najpierw trzeba mieć świadomość braku miłości. A tej małe dziecko nie ma. Zatem nie jest w stanie jej sobie dać. Może natomiast otrzymać ją od dorosłych. Co w sytuacji, gdy dorosły w otoczeniu dziecka – przede wszystkim rodzic – tej miłości w sobie nie ma? Otóż powiększa grono osób pozbawionych podstawowej potrzeby, jaką jest miłość, osób bez prawa do spełnionego, szczęśliwego, spokojnego, świadomego istoty wartości i sensu życia. Jak taka osoba ma kochać swoje dziecko, skoro sama nie ma miłości?

Słowem – następuje przenoszenie nie-miłości z pokolenia na pokolenie.

Pokochaj siebie

Jak temu zaradzić, biorąc szczególnie pod uwagę małe dzieci? Jak obdarzać je miłością, nie mając jej w sobie?

Otóż po pierwsze uświadom sobie jej niezbędność. Zastanów się, po co Ci miłość? Dlaczego chcesz, by ktoś Cię kochał?

Po drugie odrzuć pretensje do tych, którzy ci jej nie dali. Zrozum, że nie dali, bo sami jej nie dostali, ponieważ ich rodzice również jej nie dostali. Czyli nie ma winnych. Są tylko nieświadomi. Skoro masz już taką świadomość, wyeliminuj pretensje do naszych rodziców i pracuj nad wybaczaniem. Wybaczanie rodzicom braku lub zbyt, naszym zdaniem, małej dawki miłości uwalnia nas od urazów i pretensji, co automatycznie oczyszcza nasze serca i umysły, robiąc tym samym miejsce w naszych sercach na MIŁOŚĆ, którą – i tu uwaga! – dajemy sobie sami.

Co to oznacza? Otóż to, że uczymy się miłości od podstaw, dając ją sobie sami. Zaczynamy nareszcie siebie kochać i wreszcie pozwalamy sobie na kochanie siebie, niejako wpuszczamy miłość do naszego życia. Tym samym zamykamy krąg pokoleniowego niekochania.

Kochane dzieci

Dając sobie miłość stajemy się miłością, którą bez problemu obdarzamy nasze potomstwo. Mówię bez problemu, pod warunkiem, że nie będziemy jej reglamentować. Ale każde otwarte i pełne miłości serce RODZICA automatycznie przelewa ten niezwykły dar kochania na swoje dziecko bez słów i bez warunków. Nasze dzieci bez słów czują nasze serca i miłość płynącą z nich.

Szczerze i bezwarunkowo kochane dzieci są radosne, uśmiechnięte, otwarte, ufne, kreatywne. Mają spokojny sen, otwarcie i klarownie sygnalizują swoje potrzeby. Ufają nam i światu. Kochają, nie blokują swojej miłości, z którą każdy z nas jako dziecko się rodzi.

A zatem sprawa jest prosta, wystarczy nie niszczyć miłości, która jest w każdym nowonarodzonym dziecku. Warto się jej przyjrzeć i uczyć się jej na nowo, na nowo odkrywać, obserwując bezwarunkową miłość naszych dzieci.

My dorośli doceńmy ten wielki dar czystej, bezwarunkowej miłości, uszanujmy ją i za sprawą naszych dzieci odbudujmy MIŁOŚĆ BEZWARUNKOWĄ W NASZYCH SERCACH dla naszego wspólnego dobra.