Klasowy zwierzyniec

Geniusz

Wysoki i szczupły, niski i pulchny – stereotypów wiele, ale jedno jest pewne: koncentracja na własnym wyglądzie jest dla geniusza niepotrzebnym zużywaniem niezbędnej energii do nauki. Geniusze są zazwyczaj bardzo kulturalni, rozsądni i odpowiedzialni. Irytuje ich niedojrzała postawa rówieśników. Są bardzo pracowici, gotowi do poświęceń. Nauczyciel to dla nich autorytet. Rówieśnicy często wyśmiewają się z geniuszy i współczują im nudnego, samotnego życia, jednak oni zupełnie się tym nie przejmują. Są spokojni, bo wiedzą, że ciężka praca popłaca i to oni kiedyś odniosą sukces! Geniuszy, ogólnie wszak lubianych w klasie, nie należy mylić z kujonami. Pomimo pewnych cech wspólnych, kujony to osobniki niekoleżeńskie, zarozumiałe, nieskłonne do pomocy, uczące się bezmyślnie, jedynie dla ocen.

Lider

To osoba, którą od razu zauważa się, wchodząc do klasy lub obserwując uczniów podczas przerwy. Ma dużo do powiedzenia, błyskotliwe pomysły i charyzmę. Potrafi przekonać swoich kolegów do wszystkiego, przeforsować pomysły, na które nikt nie chce się zgodzić oraz udowodnić, że ma całkowitą rację, nawet wtedy, gdy jej nie ma. Jest to możliwe dzięki posiadanym przez niego doskonale rozwiniętym umiejętnościom społecznym. Jest lubiany, bywa też obiektem westchnień płci przeciwnej. Inni uczniowie często w sposób nieświadomy podporządkowują się liderowi, a to wszystko dzięki temu, że potrafi on nie siłą, lecz rozsądnymi argumentami przekonać grupę do swoich racji. Często wychodzi z inicjatywą, jest „popularny” w szkole, ale bywa też udręką nauczycieli.

Nieśmiałek

Jest całkowitym przeciwieństwem lidera. Niepewny siebie, swoich umiejętności, schowany za plecami innych, często nie daje poznać, że jest błyskotliwym, inteligentnym uczniem. Mając wiele do powiedzenia, sam nigdy się nie zgłasza do odpowiedzi, a zapytany wprawia wszystkich w osłupienie swoją wiedzą. Dobrowolnie nie podejmuje żadnych inicjatyw, ale kiedy zostaną mu one narzucone, świetnie wywiązuje się ze swoich obowiązków. Nie przepada za pracą w zespole, woli pracować sam. Na przerwach często samotnie spaceruje lub wpatruje się w okno. Ma zazwyczaj jednego, bliskiego, lojalnego przyjaciela i to mu w zupełności wystarcza.

Dowcipniś

Niezwracający uwagi swoim wyglądem fizycznym, lecz ubiorem oraz ciętym językiem. Przyciąga do siebie ludzi jak magnes dzięki stylowi bycia, który wszyscy uwielbiają.Jest zabawny i bystry, gadatliwy i bardzo towarzyski. Z każdym znajdzie temat do rozmowy. Jest przyjacielski i otwarty, ale bywa także okrutny, gdy nie zauważa cienkiej granicy między byciem zabawnym a złośliwym. Lubi rozśmieszać ludzi, czasami się z nich śmiać, ale sam do siebie dystansu nie posiada. Dba o swój modny wygląd, aby nie dać nikomu powodów do wyśmiewania się z niego. Jest duszą towarzystwa, lecz podczas lekcji bywa utrapieniem nauczycieli. Nie raz już słyszał słowa „Zdolny, ale leniwy!”.

Sportowiec

Wysportowana sylwetka, sportowy strój, krótko przystrzyżone włosy (w wypadku chłopców) oraz torba treningowa przewieszona przez ramię – to nikt inny jak sportowiec. Z reguły traktowani inaczej przez nauczycieli, z nie najlepszymi ocenami, ale tak naprawdę zdolni, pracowici i wytrwali. Sportowcy nie pochwalą się czerwonym paskiem na koniec roku szkolnego, ale wyjmą z szafy niejeden medal za wygrane zawody. Bardzo często inteligentni, ale zbyt zmęczeni treningami, aby poświęcać czas na naukę. Obdarzeni silną wolą, potrafią dążyć do celu i są cierpliwi. Mają lojalnych przyjaciół, ale czasami bywają zbyt mało tolerancyjni dla słabości innych. Zazwyczaj spokojni, bywają agresywni bądź depresyjni po przegranym meczu lub zawodach, jednak w dłuższej perspektywie czasowej niepowodzenia ich nie załamują, lecz motywują.

Modnisia

Każdego dnia wygląda inaczej. Nic nie może być przeciętne, a sweterki, spódniczki, buciki, biżuteria, a nawet kolor paznokci muszą do siebie pasować. Większość osób traktuje modnisie z przymrużeniem oka i dystansem, uważając je za osoby powierzchowne, ale one zdają się tego nie zauważać, bo w lustrze patrzą na kogoś idealnego. Zawsze są w wyśmienitym nastroju, może z wyjątkiem dni, kiedy sklepy są pozamykane i z zakupów nici. Oczywiście ten typ mogą także reprezentować przedstawiciele płci męskiej.

Gapa

Przewraca się na korytarzu, na ubraniu nosi jadłospis ze szkolnej stołówki i wiecznie czegoś zapomina. Dłubie w nosie, psuje wspólną zabawę i wtrąca się do rozmowy, zawsze nie na temat. Żyje w świecie swoich fantazji. Gapa to utrapienie dla nauczycieli, także na szkolnych wycieczkach – dla niej zgubić się w szkole to żaden problem, co dopiero w lesie czy w teatrze! Z racji swojego gapiostwa, nie ma wielu przyjaciół. Jest wcieleniem pecha, dlatego inni jej unikają. Ale w gruncie rzeczy gapa ma złote serce, dużą inteligencję i głęboko ukryte zdolności, których nikt by się po niej nie spodziewał. W przyszłości, niczym z brzydkiego kaczątka, wyrośnie z niej piękny łabędź.

Mądrala

Mądrala wie zawsze wszystko lepiej. Co prawda nie jest orłem w nauce, ale na wszelkie inne tematy błyszczy elokwencją. Nic mądrali nie zaskoczy, on już wszystko widział, wszędzie był i wszystkiego doświadczył. Lubi mówić o sobie, ale jeżeli musi przelicytować słowa innych, podpiera się też autorytetami: „a mój tata to…”, „a mój wujek był…”, „a mam kolegę, co…”. Nie szczędzi nikomu swych dobrych rad, nawet jeżeli nie został o nie poproszony. Generalnie typ irytujący, często nie zdaje sobie sprawy, że koledzy przestali traktować go już serio. Któż jednak wie, czy nie czeka go wielka kariera w polityce?

Pupilek pani

Ten typ nie cieszy się sympatią otoczenia, co często jest jednak oceną dla niego krzywdzącą. Owszem, zdarzają się pupilki-donosiciele i pupilki-lizusy, których należałoby się wystrzegać, ale spora część pupilków to uczniowie, którzy swoich nauczycieli traktują jako „przyszywane” ciocie i wujków. Siedzą na pierwszych ławkach, w relacjach z nauczycielami wprowadzają elementy familijne („A jak się miewa pani piesek?”), pełnią też rolę samozwańczych asystentów nauczycieli (być może w przyszłości sami nimi zostaną). Pupilek niezłośliwy jest osobą delikatną, opiekuńczą i w gruncie rzeczy – zupełnie nieszkodliwą.

Buntownik

Grunt to bunt! Uczeń antysystemowy – dla zasady nie słucha nauczyciela, nie odrabia prac domowych i siedzi w ostatniej ławce. Jego bunt może wynikać z trudnej sytuacji rodzinnej, różnego rodzaju zaburzeń, ale może też być oznaką ponadprzeciętnej inteligencji. Uwaga: buntownik, którym szkoła nie potrafi się zająć, może być przyczyną rozlicznych problemów – dla niego samego i otoczenia. Jeżeli jednak otrzyma wsparcie pedagogiczne i będzie traktowany indywidualnie, w przyszłości może okazać się osobowością wielkiego formatu!

… a 20 lat później, na zjeździe absolwentów albo podczas przypadkowego spotkania na ulicy, co się okazuje? Gapa jest zaradnym przedsiębiorcą, nieśmiałek przedstawia piękną żonę i gromadkę dzieci, a sportowiec… waży grubo ponad 100 kilo i wcale nie jest zawodnikiem sumo. Szkolne role nie muszą decydować o tym, jakim dorosłym stanie się dziecko. Dojrzewanie, studia, praca, miłość i rodzina potrafią zmienić człowieka nie do poznania (na dobre lub na złe – dodajmy). Nadawanie etykietek dzieciom, wbijanie ich w określoną rolę nie ma sensu, grozić może zaś utratą poczucia własnej wartości. Powyższe archetypy uczniów traktujmy więc z przymrużeniem oka, a pracujmy z dziećmi nad rzeczami faktycznie wartymi uwagi – umiejętnością samodzielnego myślenia, zaradnością, rozwijajmy ich pasje i wpajamy wartości, które sami uważamy za cenne. To zaprocentuje zawsze – i u lidera, i dowcipnisia, i u modnisi też.